Een buste van een man op leeftijd en een gesloten hand-met-bellen-blaas-ring naast een open hand met gestrekte vingers. Het beeld is uitgevoerd in gepatineerd gietsteen.
Het beeld “Levensadem” gaat over bezieling, over hoe het werkt, over wat het in feite is. Wat is dat intieme, waar we “energie van krijgen”, waardoor we bezield worden, ons geïnspireerd voelen?
De filosoof Peter Sloterdijk gaat in een trilogie (Sphäre/Ned.: Sferen) op zoek naar hoe dat werkt van mens-tot-mens, maar ook in groepen, zelfs in wereldrijken. Wanneer is er sprake van bezieling? Wat is ‘bezieling’? Intimiteit, zegt hij, is een twee-eenheidsgebeuren. Het is bezielen, maar dat bestaat niet zonder iemand die/iets dat bezield wordt. Het is drinken dat niet zonder de slok kan, schenken dat niet zonder de ontvanger kan.
Een bel blazen is daar een metafoor voor. Het is in feite het inblazen van ‘levensadem’: zonder dit inblazen zou de bel niet bestaan. En als de bel wegzweeft gaat de intense aandacht van de bellenblazer met hem mee, ze blijven één, zeker als je de fascinatie van bellen blazende kinderen ziet, tot de bel uit elkaar spat. Dan is er ook niets meer over. Op naar de volgende bel, waar het weer opnieuw begint.
De deels kale, oudere man is hier archetypisch bedoeld als verbeelding van ‘de’ filosoof die iets te vertellen heeft over bezieling en zo ook zelf levensadem inblaast in weer een nieuw thema waarover we aan het denken gezet worden.
